गल्र्स होस्टेलको भूत

प्रकाशित मिति: 1:30:36 pm, April 18, 2015



‘सिलाइ लगभग सकियो, तर अलिकति काम बाँकी छ । ५ बजे आउनू !’ ‘पुल’ लेखिएको ढोकालाई जबर्जस्ती धके ल्न खोजिरहेकी रचनातिर हेरेर हाँस्दैबाहिर निस्किएँ ।

‘हाँस् न अब ! भनेकै हो त तँलाई यिनीहरूले यति चाँडै लुगा तयार पार्दैनन् भनेर !’ नयाँ कलेजको युनिफर्म लिन आएका हामी बदलामा बिताउनलाई एक घन्टा लिएर फर्कि यौँ। ‘युथ कलेक्सन’बाट । समय टन्नै थियो बिताउन अनि छेवैको होटेलबाट मःमःको बास्ना ! ‘ओइ सनम ! कस्तो मःमः खान मन लाग्यो ! एक घन्टा यता के डुल्नु ? मःमः खाउँ न !’ रचनाले भनी । ‘युनिफर्मका लागि सब एड्भान्समै देको, मैले त पैसै बोक्या छैन । तँसँग छ ?’ ‘मसँग झन् के हुन्थ्यो ? तैँले अचानक आएर हिँड् भनेर बोलाइस्, म त आत्तिएर पैसा–सैसा नबोकी हिडेँ ।’ अँ, अचानकै आफ्नो अँध्यारो कोठामा झसंग भएर ब्युँझेकी थिएँ म । न के ही बुझेँ, न बुझ्न सक्थेँ नै । आफ्नै कोठा अचानक बिरानो लाग्यो । यति दिन मेरा साथी बनेका भित्ताबीच पनि निसास्सिएझैँ लाग्यो । के वल फु त्किन चाहन्थेँ त्यहाँबाट । अनि निहुँ बन्यो सिरानीको छेवैबाट मलाई नियालिरहेको त्यो युथ कलेक्सनको बिल ।चोकसम्म जाने साथी खोज्दै पुगेकी थिएँ रचनाको कोठामा । ‘अब के गरी बिताउनु एक घन्टा यता ? हिँड् बरु, होस्टेल नै फर्कि ए हुन्छ !’ होस्टेल ? अहँ, म जान सक्दिनँ फे रि त्यहाँ ! हो जानु त छ नै कु नै न कु नै बेला, र पनि मन मानिरहेको छैन । ‘ह्या ! बल्लबल्ल त निस्कन पाइन्छ बाहिर ! अहिले पो यो बिल छ र वार्डेनले किचकिच गर्न नपाको ! बरु यतै डुलौँ न के ।’ खल्तीमा पैसा नहुँदा तीछेवैका पसलमा उभिएका डमीका झिलिमिली लुगा त के , फु टपाथमा राखिएका सस्ता लुगासम्मले गिज्याउँदा रहेछन् । जसोतसो मनलाई सम्हाल्दैहिँडिरह्यौँचोकको बाटो । ‘ह्या आइज बरु यतैबसौँ!’ कुनै पसल अगाडिको पेटीको धुलो हातले निरीक्षण गर्दै, टकटक्याउँदै बसी रचना । यसो हेरेँ, कतै गफ गर्न बसेका हुल, कतै कसैलाई कु रिरहेका मान्छे अनि कतै ग्राहक नआएरपुर्पुरोमा हात लगाएर बसिरहेको जुत्ता व्यापारी, सबैलाई त्यही पेटी प्यारो थियो । म पनि बसि दिएँ ! रचना आफ्नै कु रा सुनाउन व्यस्त थिई । होस्टेलमा को ‘एटिच्युड’ वाली छे, को–को कोठाबाट बाहिरसम्म निस्कँ दैनन्, क–कसको आफ्नै ग्रुप छ । अनि को मिस नेपाल नै बन्न आएझैँ गर्छन् । म यस्तै कु रा मनमा खेलाउँदै थिएँ । नभनुँ त छट्पटी बढ्दै थियो । भनुँ भने कतै मेरो कुरा सुनेर उसको लिस्टमा एउटा डरपोक वा ‘स्टुपिड’ थपिने डर ! ‘ए साँच्चै, सनम था’छ तँलाई ? हाम्रो होस्टेलमा भूत छ नि ।’ झसंग भएँ । थाहा छैन डर ‘भूत’ शब्दसँग थियो वा त्यो संयोगसँग ! ‘भूत ?’ ‘अँ, हेर् न, घरी ढोका ढकढक्याएको आवाज आउँछ । अनि खोल्दा कोही हुँदैन ।कहिले कतिले छाया देखेँ भन्छन् । कतिले पाइतालाको आवाज सुने भन्छन् ।’ ‘ह्या, तर भूत हुन्छ र भन्या ?’ ‘खै, मलाई विश्वास त लाग्दैनथ्यो । अनि फे सबुकमा एउटी साथीलाई सुनाएँ । त्यसैले भनेकी, ‘गल्र्स होस्टेलमा भूत हुन्छ रे, के टा भूत ।’ ‘हावा, नचाहिने कु रा ।’ सायद म उसलाई कम, आफैँ लाई बढी सम्झाउँदैथिएँ । उसले भनी, ‘तँलाई त अलिअलि मात्रै तर्सा’छ, त्यो पूरा होस्टेलमा कतै न कतै कसै न कसैलाई एक्लो हुँदा तर्साउँछ अनि था पाउँछेस् ।एकपटक एउटाको पछि लागेपछि छोड्दैन भूतले कहिल्यै ।’ होस्टेलमा केटा भूत, एक्लो हुँदा तर्साउँछ, यी सब कुरा बकवास लागे पनि कताकता मनमा डेरा जमाउँदै थियो । ल अरुको कु रा त नपत्याउँला रे । तर जे मैले महसुस गरेकी थिएँ, त्यो के होला ?

रचनाको मुखबाट ‘भूत’ शब्द सुनेको र त्यो सम्भावनाले मनमा डेरा जमाएको पनि दुई दिन, या भनुँ दुई रात बितिसकेछ । यी दुई रातमा आफू मा यति परिवर्तन देखेर आफैँ लज्जित छु म । सोचिरहन्छु , किन पत्याउँदै छु म यी सब कु रा ? र जब मिथ्याको नाम दिन खोज्छु , सम्झनामा फे रि त्यही दिनको घटना आइदिन्छ र प्रश्न गर्छ, ‘यदि यो मिथ्या हो भने जे मसँग भयो त्यो के थियो ?’

घटना आइदिन्छ र प्रश्न गर्छ, ‘यदि यो मिथ्या हो भने जे मसँग भयो त्यो के थियो ?’ बेलुकाको समय, कलेज लाग्न दिन अझै बाँकी थियो र ‘एड्जस्ट’ हुनका लागि होस्टेल चाँडै ल्याइएकी मसँग दिन बिताउने मेसो थिएनन्, इन्टरनेटको चक्कर काट्नुबाहेक ।झ्यालछेवैमा खाटमा मोबाइलमा अल्झिरहेकी म, झ्यालबाट बन्द पर्दा उडाउँदै आइरहेको मीठो हावा, बत्ती बाल्नको अल्छीले दिएको अँध्यारो र मोबाइलको स्क्रिन हेर्दाहेर्दै थाके का आँखा । सायद तन्द्रामा थिएँ । अचानक कु नै स्पर्श महसुस भयो शरीरमा । स्पर्श घाँटीतिर बढ्न थाल्यो । अचानकै हावाजस्तो लागिरहेको त्यो स्पर्श कोमलबाट आक्रामक लाग्यो, मानौँमेरो घाँटी अँठ्याइरहेको थियो । छट्पटाएँ, बोल्न खोजेँ । लाग्थ्यो सास नै रोकिरहेको छ । आवाज निस्कने कु रै थिएन । आवाज दिने अथक प्रयास गरिरहेँ । अनि चित्कार निस्कियो–आमा । अनि, आँखा खुले । चिसो हावा चलिरहँदा पनि म पसिनाले भिजेकी थिएँ । के त्यो सपना थियो ? अहँ, म त्यति गहिरो निद्रामा थिइनँ भन्ने विश्वास थियो । कसैको मजाक ? ढोका भित्रबाट बन्द थियो, झ्यालबाट हावा मात्र आउन सक्थ्यो ।त्यही अँध्यारो, त्यही हावा केहीअघि मीठो लाग्दैथ्यो ।तर, केहीपछि डरलाग्दो बन्यो । एक सेके न्ड पनि त्यहाँँ रोकिन गाह्रो थियो । त्यो समयपछि कतिलाई यो घटना सुनाएँ मलाई याद छैन ।तर, जवाफ अनेक पाएँ । आमा भन्थिन्, ‘छलेको होला नानी, सिरानीमुन्तिर फलाम राखेर सुतेस् !’ कोही भन्थे कसैको मजाकहोला, तेरो भ्रम होला ।कोही साइकोलोजीका कुरा ल्याउँथे । कोही भन्थे, सुतेको मिलेन होला । कोही भने मजाकमै उडाइदिन्थे । तर, त्यो अनुभव यति अनौठो थियो, कसैले पनि दिएको कारण मेरो चित्त बुझाउन पर्याप्त थिएन । थाहा छैन, असर त्यो अनुभवको हो या रचनाको कहानीको । म आफैँ लाई अलग पाउँदै छु । मलाई थाहा छैन, भूत हुन्छ वा हुँदैन । मेरो कोठामा भूत नै आएको थियो वा थिएन ।यो पनि थाहा छैन कि मेरो मनमा बसेको डर भूतकै हो वा हैन । केवल यति थाहा छ, मेरो मनमा एउटा डर बसेको छ । जसले मलाई कमजोर बनाइसक्यो भित्रभित्रै ! यी दुई रात म कतै एक्लो बस्न सके की छैन । अनि जब रात पर्छ, कोठामा के वल म हुन्छु । अनि उही डर । घरी बन्द ढोका यही सोचेर खोल्छु कि एक्लो नरहुँ । त्यही ढोका यो सोचेर बन्द गर्छु कि कोही नआओस् । यी दुई रात म जस्ती उज्यालोमा निद्रा नपर्ने के टीले पनि बत्ती निभाएकी छैन । तर, बत्ती बालिरहँदा पनि डरले साथ नछोडेर निदाएकी छैन ।सायद आजको रात पनि अनिँदो बित्छ । भूतले साथछोड्ला । तर, मनमा बसेको डरले छोड्ने होइन । फे सबुकमा कसैले स्कुलको फोटो राखेको रहेछ । स्कु ले ड्रेसमा हामी थियौँ। पृष्ठभूमिमा स्कुल, चौर, अनि चौर पछाडिका अग्ला रूख थिए। ती अग्ला रूखले के ही सम्झाइदिए ।स्कुलेजीवनमा साथीहरु भन्थे, अग्ला रूख, पुरानो भवनमा भूत बस्छ रे ।हरेक दिन नयाँ–नयाँ कथा बन्थे । कति सत्य कति झुट् ती कथा त्यो बालापनमा के ही थाहा हुँदैनथ्यो । ६ कक्षामा पढ्दाको कुरा होला । एक दिन स्कु लबाट बाहिर निस्के की थिएँ । बाटोमा तीनै अग्ला रुख पर्थे । भुइँमा रूखबाट झरेका केही राताराता गेडा झरेका थिए। गल्र्स ट्वाइलेट पुगेर समय खेर फाल्न त्यही राता गेडाले भित्तामा कोर्न थालेँ ।‘गल्र्स’ मात्र लेखेर के भ्याएकी थिएँ,

Labels: Entertainment